Van lijden naar heerlijkheid

Het StempelhuisPlaats een reactie

Met verwondering heb ik de afgelopen weken de geschiedenis van Job gelezen. Een verhaal om je hoofd bij te schudden, je wenkbrauwen vragend bij op te trekken en je op te winden over de aanklacht van die mooie vrienden van de immens lijdende, rechtvaardige man, die daar zat in zak en as.

Alles was hij kwijt. Zijn gezin, zijn bedrijf, zijn gezondheid. Alles waar een man trots op kan zijn. Geestelijke steun van zijn vrouw kon hij vergeten: `Zeg God vaarwel en sterf!’ sneerde ze cynisch, zoals alleen een vrouw dat kan.
God stond satan toe om die rechtvaardige van Hem te slaan. Het is wat die aanklager vanaf het begin het liefste doet: het schepsel van zijn Schepper scheiden; een wig drijven tussen Vader en kind. Hij dacht misschien dat onmenselijk lijden Job ertoe zou zetten te doen wat diens vrouw hem adviseerde. Maar hij had het mis.

Job deed wat je van een godvrezend man kan verwachten: hij riep het uit naar God. Hij richtte zijn jammerklacht in vertwijfeling naar de Eeuwige, tot ongenoegen van drie van z’n maten die hem kwamen bezoeken en het nodig vonden hem terecht te wijzen. Job was niet voor rede vatbaar. Het was het verschijnen van de Heere Zelf dat hem tot inkeer bracht: `U hebt gelijk! Ik weet dat U almachtig bent!’
Job kreeg een heel nieuw inzicht in wie God was; hij raakte volkomen onder de indruk van Zijn heerlijkheid en vergat zijn jammerklacht.

Het lijden van Job zet onze moeiten wel in perspectief; maar dat betekent niet dat wij niet ook moeten lijden soms. De vraag is wat we doen als alles ons teveel wordt; als de zorgen, de pijn en het verdriet ons overspoelen. Luisteren we naar de stemmen die ons aanklagen?
Vragen we ons af wat wíj verkeerd hebben gedaan? Of worden we cynisch als die vrouw van Job?

“Want ik ben ervan overtuigd dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid die aan ons geopenbaard zal worden” – Romeinen 8:18

God herstelde Job volledig. Hij werd aan eind van ’t verhaal dubbel zo gezegend als aan ’t begin. Maar Job had iets niet wat wij wel hebben: de Zoon.
Als wij, zoals Johannes beschrijft, Zijn heerlijkheid zien, valt het lijden weg en raken we vol bewondering van Wie Hij is. Dan overtuigt de Geest ons van de hoop op een tijd waarin wij in Zijn heerlijkheid mogen delen, en laat Hij een vrede in ons stromen die al het menselijk begrip te boven gaat.

Geef niet op – hou vol! We zullen Hem zien, de Heer die na een tijd van óngeëvenaard lijden verheerlijkt is en in de troon zit – en met ons Zijn heerlijkheid zal delen!

Advertenties

De zachte, stille moeder

Het Stempelhuis2 reacties

Communiceren, wat is dat soms lastig! Rustig praten, goed luisteren, heldere boodschappen afgeven, duidelijk maken wat er speelt of wat er moet gebeuren; bijna niemand lijkt het voor honderd procent onder de knie te hebben.
Als je autisme of ADHD hebt, als je gehoor slecht is of als je met een taalontwikkelingsstoornis bent opgezadeld, is deze vaardigheid al helemaal niet vanzelfsprekend. En voor moeders, nee, voor ons gaat het ook niet vanzelf.

Jaren geleden vertelde een vriendin dat de moeder uit Het kleine huis op de prairie haar ideale moeder was. Ik heb de serie nooit gezien, maar begreep uit haar omschrijving dat het gaat om een lieve, rustige vrouw, die nooit haar stem verheft en slechts wijze woorden spreekt.
Mijn gedachten gaan dan eerst naar het boek Spreuken, en dan razendsnel naar mijn eigen onvermogen. Want ja, zo’n vrouw ís ook ideaal, maar wie kan altijd rustig, wijs en doordacht communiceren in een huis vol mensen met eigenaardigheden?

Toen ik vanochtend een humeurige jongste puber met een geforceerde glimlach uitzwaaide, en mijn maag nog pijn deed van de harde manier waarop hij momenteel met mij omgaat, schoot de tekst uit Spreuken 15 door mijn hoofd. Een vriendelijk woord doet de gramschap bedaren. Als je denkt dat de Bijbel geen handvatten geeft voor het dagelijks leven, moet je de Spreuken maar eens lezen. Ik denk dat de kleine-huis-op-de-prairie-mama dat boek uit haar hoofd heeft geleerd.

Maar nu ga ik even eerlijk zijn. Als was mijn leven ideaal en mijn man en kinderen altijd perfect, dan was ik nóg die serene moeder niet. Al kende ook ik het wijze boek van Salomo uit mijn hoofd, dan nóg ging het geregeld mis. Want mijn eigen hart is vaak onrustig, en voldoet niet aan de eisen; ik ben vaak egoïstisch en heb last van mijn eigen emoties.
Ik denk dat Jezus dat wist toen hij die overbekende woorden sprak.

“Neemt Mijn juk op u, en leert van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart, en u zult rust vinden voor uw zielen, want mijn juk is zacht en Mijn last is licht.” – Mattheüs 11:29

De tekst uit Spreuken 15 heb ik vanochtend op de keukendeur gehangen. Maar ik weet dat ik er met een aanwijzing uiteindelijk niet kom. Boeken, cursussen en methodes genoeg om te leren communiceren; maar ik heb innerlijke vrede nodig om te handelen zoals Salomo suggereerde. Omdat ik al negenendertig jaar lang bewezen heb dat wetten niet werken en regels mij niet veranderen.

“Komt tot Mij, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven.” – Mattheüs 11:28

De last van de zonde die mij hard maakt en scherp; de neiging tot zelfrechtvaardiging en de liefdeloosheid die in mijn genen vervlochten is, ik kan ze niet van me losrukken door bijbelse oneliners aan de muur te hangen en het viervoudige pad van de geweldloze communicatie van Rosenberg uit mijn hoofd te leren. Ook zelfcompassie en mindfullness maken mij niet zachtmoedig en nederig van hart.

Ik ren naar Hem toe, die mij rust geeft, en kijk naar Hem, die wél zachtmoedig is en nederig van hart. En als ik dan bij Hem ben uitgerust, bind ik m’n schort weer voor en de grijp de wastobbe … eh … druk ik op het knopje van mijn volautomatische merkwasmachine. Met een brede smile, omdat ik stiekem weet dat moeder Prairie niet eens echt bestaat.


Hoe hou je het vol?

Het Stempelhuis1 reactie

Er zijn van die dagen waarop het allemaal net even zwaarder lijkt dan anders. Van die dagen dat je hoofd op barsten staat, alles en iedereen door elkaar raast, je engeltjes ruziënd door het huis banjeren, het werk zich opstapelt en je vrede ver te zoeken is.
Terwijl je diep zucht en probeert rustig te blijven, stuur je een stil berichtje naar boven: Help Heer! Hoe hou ik dit vol?

Bij mij thuis zijn er geregeld van die dagen. Met drie pubers in huis waarvan er op het moment één met een gipsarm, één met krukken – ja, lang leve de combinatie altijd energie en de impulsiviteit die bij ADHD hoort – en één met zichzelf in de knoop loopt, lijken de muren van ons huis soms wel bol te staan. En die van mijn overgevoelige hoofd niet minder.

Ik weet niet hoe het met jóu zit, maar déze mama heeft van zichzelf maar weinig geduld. En nog minder incasseringsvermogen, zeker als ze weinig ruimte heeft om te ontprikkelen. Soms heb ik de neiging om gillend weg te lopen, maar over het algemeen vertolk ik dat gevoel door als een mopperende, jagende donderwolk door het huis te razen. Vér van het ideaal dat ik zo graag zou willen bereiken, vér van de rust die ik zo nodig heb en die mijn gezín zo nodig heeft.

“… terwijl u met alle kracht bekrachtigd wordt, overeenkomstig de sterkte van Zijn heerlijkheid, om met blijdschap in alles te volharden en geduld te oefenen.” – Kolossenzen 1:11

Gisteren las ik een artikel waarin werd afgegeven op christenen die ‘altijd met bijbelteksten smijten’. Met stijgende verontwaardiging las ik hoe de schrijver beweerde dat Gods Woord Gods Woord niet is, dat de Bijbel slechts een (weliswaar heilig) geschrift is dat door sommige christenen als een soort magisch toverboek wordt gebruikt, maar zeker niet onfeilbaar en van menselijke samenstelling.
Het maakte me verdrietig, omdat het Woord van God juist hetgene is dat mij op dagen als die ik beschreef weer opnieuw laat zien aan Wie ik me vast kan klampen. Als Gods Woord niet vaststaat, hoe hou ik het dán vol?

“Het gras is verdord en zijn bloem is afgevallen. Maar het Woord van de Heere blijft tot in eeuwigheid.” – 1 Petrus 1:24-25, Jesaja 40:6

Paulus schrijft aan de gelovigen in Kolosse dat hij voor ze bidt dat ze Gods wil voor hun leven zullen ontdekken en mogen groeien in de kennis van God. Hij gelooft dat het Gods kracht is die hen zal helpen in álles vol te houden, en vol blijdschap en geduld te blijven.
Blijdschap en geduld, wat hebben moeders als jij en ik meer nodig? Goddelijke kracht, dát is wat ons in staat stelt om boven onszelf uit te stijgen en verder te kijken dan het menselijke `Hoe hou ik het vol?’

Ik wil jou (en mezelf) aansporen om stand te houden, en niet in te gaan op de listen en ontmoedigingen van satan en z’n personeel.
Vaak raast het leven om ons heen. Soms stormt het, en lijken we haast niet overeind te kunnen blijven. Maar God heeft voor hen, die in Zijn wil willen wandelen, een hemelse, bovenmenselijke kracht beschikbaar om vol te houden en de taak te volbrengen die ze van Hem gekregen heeft.
Hou je vast aan Hem!

“Houd dan stand, uw middel omgord met de waarheid (…) neem het schild van het geloof op, waarmee u alle vurige pijlen van de boze zult uitblussen (…) en het zwaard van de Geest, dat is Gods Woord.”

Efeze 6:14a, 16 en 17b

Mijn nette huis en andere Youtube-preken

Het StempelhuisPlaats een reactie

Hoe doen ze dat toch bij Youtube? Welk geniaal brein heeft dat systeem bedacht? Hoe kan het dat ik ’s morgens bij de koffie via de NOS- en de RTV-Noord-app bij Youtube terecht kom op m’n tablet, en binnen een half uur geïnspireerd ben om het hélemaal anders te doen? En dan ook echt elke dag? 

Vanochtend was het de blonde, slanke vrouw met haar twee schattige zoontjes die een Zweeds opruimprogramma had geprobeerd waarbij je veel dingen wegdoet om zo een leger en schoner huis, hoofd én leven te krijgen. Ze plande haar dagen strak in van minuut tot minuut, en was zo superproductief. De beelden die haar volgers te zien kregen, leken die uit een magazine; opgeruimd, schoon en stijlvol. Perfect.
“Ik wil jou inspireren om jouw leven ook net een beetje prettiger en makkelijker te maken”, was haar vriendelijke slotzin. Wel, je hebt me geïnspireerd. Jouw verhaal blijft lekker doorzeuren in mijn hoofd terwijl ik als een malle met de stofzuiger door mijn eigen paleisje sjees.

Gisteren was het dat leuke gezin van zeven, dat harmonieus en knusjes in een tiny house leefde, dat me ervan overtuigde dat ik met (nog) minder ruimte genoegen zou moeten nemen.
Eergister was het die prachtig zingende dame die me vertelde dat ik een te simpel leven had en nu echt mijn dromen moest gaan najagen.
En de dag dáárvoor was het die ontzettend grappige meid die trouwjurken ging passen, die ervoor zorgde dat ik mezelf ontzettend saai vond en lang niet interessant en grappig genoeg. 

Kap dan met youtube kijken. Ik hoor het je denken, en je hebt gelijk. Youtube, woonprogramma’s op TV, magazines en niet te vergeten Pinterest, ze vertellen me allemaal hoe mijn leven en mijn huis eruit zouden moeten zien. Ook op christelijk erf doen de schreeuwers lekker mee: honderden (meest overzeese) youtubekanalen kunnen jou vertellen hoe sneu je geestelijk leven erbij staat, hoe je een betere (huis)vrouw wordt, hoe onbijbels je bezig bent of hoe verkeerd je dogma’s zijn.
Hoe je er ook bij staat, meningen van links naar rechts zijn in overvloed te vinden. Ik word er gek van. En ik bén ook eigenlijk gek dat ik steeds weer op dat rode vierkantje met het pijltje klik, wetend wat het met me doet. 

“Verder, broeders, al wat waar, al wat eerbaar, al wat rechtvaardig is, al wat rein is, al wat lieflijk is, al wat welluidend is, als er enige deugd is en als er iets prijzenswaardig is, bedenkt dat.” – Filippenzen 4:8

Zou datgene dat mij zoveel onrust, ontevredenheid en gevoel van nooit-goed-genoeg bezorgt, vallen onder bovenstaand lijstje? Of wordt het tijd om Youtube en andere beïnvloeders eens van mijn dagelijkse vaste prikkel-input-lijstje te schrappen?
Ja, het kán altijd beter. Een stempelhuis als het mijne is altijd voor verbetering vatbaar, en ook mijn innerlijke drijfveren en mijn leer kan nog wel eens flink onder de loep. Maar míj lukt het niet om mezelf en m’n huis te verbeteren, ik word er alleen maar verdrietig en onrustig van als het me steeds niet lukt. Wanneer is het goed genoeg, en wanneer heb ik rust? Kan ik switchen naar een ander kanaal waar ik wél vrede en genade vind?

“Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God; en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus.”


Filippenzen 4:6-7 (HSV)

Gewoon thuis… of toch niet?

Het Stempelhuis1 reactie

“Dus jij bent gewoon thuis bij de kinderen?”, vroeg hij. De vriendelijke interviewer bedoelde er niks mee. Ik begon wat ongemakkelijk te grinniken. Hij was hier voor mijn nieuwe boek, niet voor dit soort vragen toch?
“Ja, ik ben gewoon thuis.” Ik hoor mezelf uitleggen dat ik dat belangrijk vind en dat dat een bewuste keuze van mij is, om alle tijd en energie in mijn niet-echt-standaardgezin te steken. 

In 2019, en al een aantal decennia daarvoor, is het helemáál niet zo gewoon voor een moeder om géén betaald werk buitenshuis te hebben en dat ook niet te willen. Oh, het wordt vaak wel geaccepteerd door de moderne mens, want `ieder moet toch doen waar ‘ie zich goed bij voelt?’ Althans, dat is wat sommigen zeggen. Maar de werkelijkheid is anders. De media, het westers denken, de overheid en zelfs de belastingdienst sturen er vol overtuiging op aan dat een vrouw die `gewoon thuis is bij de kinderen’ een beetje belachelijk is of misschien onderdrukt door haar dominante man of door haar religie. Gewoon thuis? Joh, stap uit je bubbel, trek je naaldhakken aan en maak het helemaal! Je kan toch zoveel meer?

Gewoon thuis. Is het gewoon dat de zon elke dag opgaat? Is het gewoon dat na elke periode van droogte de regen weer komt het het land gezond houdt? Is het gewoon dat een tarwekorrel uitgroeit tot een volle aar die weer de grondstof levert voor ons dagelijks brood? Is het gewoon dat uit twee minuscule onderdeeltjes van man en vrouw een uniek, complex leven kan groeien? Is het gewoon dat God man en vrouw totaal verschillen schiep met hun eigen unieke krachten, kwaliteiten, mogelijkheden en lichaamsbouw en ze daarin elkaar wonderlijk aanvullen? Als deze bijzondere bedenksels van God `gewoon’ zijn, dan is moederschap ook gewoon.

Klopt. Het ís niet meer van deze tijd om tevreden te zijn met het ‘gewoon alleen maar’ moeder zijn. Gek genoeg was dat het eeuwenlang, tot nog niet eens zo heel lang geleden, nog juist het ideaal van de meeste vrouwen. Sterker nog, heel veel vrouwen, toen en nu, die níet met man en kinderen gezegend zijn, ervaren dat als een groot verdriet. Maar wat is dan de norm? Moeten we ons voegen naar het ideaal van vóór of ná de emancipatie? En zegt de Bijbel er iets over? 

“En wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt veranderd door de vernieuwing van uw denken, op dat u beproeft wat de goede, welbehaaglijke en volmaakte wil van God is” – Romeinen 12:2 

Vrouw-en-moeder zijn is een zegen. Kinderen zijn een geschenk van God. Dát zegt Gods woord wél. Voor mij is het moederschap, zeker met kinderen met stempeltjes, het beste te doen als ik thuis geen financiële bijdrage hoef te leveren en de vrijheid heb om iets buitenshuis te doen of niet. Gelukkig heb ik een man die me daarin de keuze laat. Voor andere vrouwen geldt misschien iets anders.
Laten we elkaar niet veroordelen om de persoonlijke keuzes die we maken, maar laat ieder zoeken naar Gods wil voor haar leven. Welke keus je ook maakt, doe het omdat God je ervan overtuigt. Omdat je met de Bijbel open en de stem van de Herder in je hart wéét dat dit de goede weg is. Niet omdat de kerk, de maatschappij, de media, de moeders bij school of je vriendinnen je een kant uit duwen.
Wees eigenwijs… en gehoorzaam Hem alleen!

Leugens die je dag vergallen – en hun medicijn

Het StempelhuisPlaats een reactie

Moeders zijn goud waard. Ze zijn kostbaar, van levensbelang. Maar ze zijn ook kwétsbaar. En dan vooral in hun gedachten. Ken je ze, die leugens in je hoofd die je dag vergallen? De pijlen die je kracht en je vreugde verlammen? Eigen gedachten of soms zelfs aanvallen van satan om jou uit te schakelen en je relatie met God te vertroebelen. 

Het beste medicijn tegen leugen is waarheid! Zelfs de Heer Jezus werd verzocht met halve waarheden en Hij wist de slijmerige trucjes van de duivel te weerstaan met Gods Woord. Neem Hem als voorbeeld en laat je niet voor de gek houden.Tien irritante leugens – en hun bijbels antigif:

  1. Wat heeft mijn man aan mij, ik ben maar zo gewoon! Wie een vrouw gevonden heeft, heeft iets goeds gevonden, en de goedgunstigheid van de Heer verkregen – Spreuken 18:22
  2. Mijn leven is zinloos (zeker als mijn kinderen mij niet meer nodig hebben) Want wij zijn zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus tot goede werken, die God tevoren heeft bereid, opdat wij daarin zouden wandelen – Efeze 2:10
  3. Met mijn fouten als moeder verpest ik het leven van mijn kinderen! En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede – Romeinen 8:28
  4. Ik doe het steeds fout, wat ben ik toch een ….! Zo is er dan geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn! – Romeinen 8:1
  5. Het lukt me ook nooit, ik ben een mislukkeling. Maar in (dit) alles zijn wij meer dan overwinnaars door Hem die ons heeft liefgehad! – Romeinen 8:37
  6. Daar kom ik weer aan met mijn simpele maaltijd… Beter een droog stuk brood met rust erbij, dan een huis vol geslachte dieren met onenigheid – Spreuken 17:1
  7. Wat heeft al dat werk voor anderen voor zin, ze ziet het toch niet! uw Vader, die in het verborgen kijkt, zal het u vergelden – Mattheüs 6:4
  8. Wat ben ik toch streng, was ik maar wat liever… Wie een mens terechtwijst, zal later meer gunst vinden dan wie met de tong vleit – Spreuken 28:23
  9. Wat ben ik toch lelijk! Zou ik niet mooier moeten zijn? Bevalligheid is bedrieglijk en schoonheid vergankelijk, een vrouw die de Heer vreest, die zal geprezen worden – Spreuken 31:30
  10. Ik zie er zo simpel uit, ik ben niet de moeite waard… Laat uw versiering niet de uiterlijke zijn: het vlechten van het haar en het omhangen van gouden dingen of het aantrekken van kleren, maar de verborgen mens van het hart, in de onvergankelijke versiering van de zachtmoedige en stille geest, die kostbaar is voor God – 1 Petrus 3:3-4

“Want het Woord van God is levend en krachtig en scherper dan enig tweesnijdend zwaard, en het dringt door tot verdeling van ziel en geest, zowel als van gewrichten als van merg, en oordeelt de gedachten en overleggingen van het het hart.”

Hebreeën 4:12 (Telos)

Als ze groot worden…

Het Stempelhuis3 reacties

En dan… is opeens die dag daar. Die dag dat ook je jongste zegt: “Ik kan het nu zelf wel.” Zomaar, out-of-the-blue, hebben ze je niet meer nodig. Of… denken ze je niet meer nodig te hebben.

Kinderen worden groot. Ook kinderen met ADHD of een autismespectrumstoornis. Al is hun weg naar `groot zijn’ hobbelig, bochtig en vaak een stuk langer dan die bij andere kinderen, ook díe weg voert naar een plek waar je wezen wil. Maar… wíl je daar wel wezen, mama?

Wat is het een werk hè, zo’n kleintje. Als verse moeder ben je hele dagen in de weer met voedingen, luiers verschonen, badjes, slaapjes, schema’s, en nog veel meer. Met de geboorte van je kind ben je opeens in een oogwenk getransformeerd in een expert op het gebied van babyverzorging. En je groeit mee met het kind – terwijl het groter wordt, minder lichamelijke zorg maar meer opvoedkundige zorg nodig heeft, groei jij met hem mee.
Als je kinderen eenmaal zelfstandig naar school gaan en je vaker je handen vrij hebt, is dat na een korte periode van wennen juist wel fijn; wanneer je de vermoeidheid van nieuwe jonge ouders en hun strak geplande dagschema’s ziet, denk je stiekem: Wat heerlijk dat dát achter de rug is! (Ík heb dat wél gedacht, al had ik drie hele makkelijke, goed slapende baby’s.)
Maar het moederen, als het eenmaal in je bloed zit, raak je het niet meer kwijt. Je kunt het voor altijd blijven doen, het is een deel van je persoon geworden.

Tot je op een dag in een stil huis op de bank gaat zitten met een bak koffie in je hand. De was aan de lijn hangt, het huis aan de kant is, je in je hoofd precies het dagprogramma van al je kinderen voor je kan zien, maar ze allemaal verbaal of non-verbaal te kennen hebben gegeven dat je hen écht niet meer hoeft te controleren. Je op de klok kijkt en de wijzers nog maar half tien aangeven en je denkt: en nu?

Ik stap even in de biechtstoel vandaag: ik zag het niet aankomen. Dat moment. Ik dacht onbewust dat ik voor eeuwig en altijd kon zorgen, knuffelen, pleisters plakken, dagstructuur aanbrengen, met juffen sparren, uitjes bedenken, opblijfavonden organiseren en af en toe mijn neus in die lekker ruikende zomerhaartjes steken. Maar die eeuwigheid is opeens voorbij: ik heb drie pubers. Ja, ze hebben alledrie hun stempels, maar ze gaan hard op weg richting dat punt waar ik ze altijd hebben wilde: zelfstandigheid. Ik zou blij moeten zijn dat die bestemming steeds dichterbij komt, maar gek genoeg wil ik het opeens niet meer.
Een vreemd gevoel roept dat klokje op half tien bij me op; vaag klinkt in mijn herinnering het typische, calvinistische mantra: ledigheid is des duivels oorkussen! Ik voel me leeg, zelfs schuldig; nutteloos en een beetje belachelijk. Ik ben zo’n vrouw geworden. Je weet wel, zo één die roept: “Is dit het nu?”

Het ligt in mijn aard om lege gaten zelf op te vullen. Ik zou me zomaar halsoverkop in allerlei nieuwe activiteiten kunnen storten. Ik zou werk – of in elk geval weer vrijwilligerswerk – kunnen gaan zoeken; mensen met een beetje hersens en een paar goeie talenten hebben hun agenda zomaar weer vol. Maar is dat wat God van mij verlangt?
Een telefoontje van mijn dochter – die gister haar pols brak bij het skateboarden terwijl ze tweehonderd kilometer verderop zit (help! Daar had ík bij moeten zijn!) – roept me weer terug naar de realiteit: je bent nog steeds nodig, mama!
Die ander geeft haar misschien de knuffel en de pleister, maar de nazorg en de praktische zaken zijn voor mij. Ik dien mijn ontslag als huissecretaresse nog maar even niet in; ik capituleer en staak mijn vechten om agendavulling en zingeving.

Ze zijn nog niet weg, die kinderen. Ze worden wel groter, maar helemaal groot zijn ze nog niet. Maar ik moet ze wel steeds meer loslaten, en wie had gedacht dat dát zo moeilijk zou zijn?
In mijn vorige blog schreef ik over controle, wel, (nu mag je me best even uitlachen,) pubers leveren écht een effectief cold-turkey-programma voor een controlfreak.
Ik geef ze over aan hun Maker, en lever direct mijn eigen agenda ook maar bij Hem in. Al de weg leidt mij mij Heiland. Hij kent mij, en heeft iets voor me liggen voor als die groten écht vertrokken zijn.
Geen paniek mama, chill en geniet van de stille momenten. Pak je bijbel en leer je Heer nog beter kennen; want de eeuwigheid met Hém gaat níét voorbij.
En laat je sterken, want de storm kan elk moment weer om de hoek komen…

“Ik leer en onderwijs u aangaande de weg die gij gaan moet;
Ik raad u; mijn oog is op u.” – Psalm 32:8

Vijf dingen die je vreugde roven

Het Stempelhuis1 reactie

‘De vrucht van de Geest is liefde, blijdschap, vrede….’

Als ik elke dag in de aanwezigheid van de Vader mag leven en Hij Zijn oog op mij heeft – want dat geloven we toch? – waarom loop ik er dan zo vaak als een zuurpruim bij? Waarom voel ik me zo vaak ontmoedigd, bevreesd, onzeker en down, terwijl er overvloed van vreugde voor mij beschikbaar is? Vandaag wil ik vijf dingen benoemen die als gif zijn voor de geest; vijf dingen die de vreugde uit je ziel kunnen wegzuigen tot er een bitter, verschrompeld hart overblijft.

Ontevredenheid
We hebben het goed. Zo goed, dat het áltijd beter kan. We stellen een moodboard samen in ons hoofd en spelden onze verlanglijstjes vol op Pinterest. We spiegelen ons aan de (volgens Instagram of Facebook) prachtige levens van leeftijdsgenoten die wél een grote (en nette) tuin hebben, die wél elke vakantie op reis kunnen, of wiens kinderen wél succesvol zijn en goedkeurende knikjes van opa’s en buurvrouwen krijgen, en verliezen bij voorbaat al van hen omdat we sowieso al in alles denken te falen. We vergapen ons aan spannende Netflixseries of romantische films en ontdekken opeens dat ons eigen leven lang niet avontuurlijk en sexy genoeg is.
Ik denk aan het versje dat de moeder van een schoolvriendinnetje vroeger in m’n poëziealbum schreef. Het eindigde met de enorm diepe woorden die mij altijd zijn bijgebleven: ‘Wie Jezus heeft, die heeft genoeg!’ Is dat zo? Is Hij genoeg? Als ik me dat op een doorsnee dag zou afvragen, zou ik dan écht met een volmondig ‘ja’ kunnen antwoorden?

Heer, laat me U zien, laat me U meer en meer kennen, zodat U echt genoeg zult zijn en de glorie van de schatten op aarde als sneeuw voor de zon zal verdwijnen!

Controle
Als je leven een chaos dreigt te worden, en de lieve kinderen (en in sommige gevallen echtgenoten) als ongeleide projectielen door het leven fladderen, is er een hele bekende manier van overleven die maar weinig moeders vreemd is: controle uitoefenen. Zolang ik alles weet, alles in de agenda staat, ik overal zeggenschap in heb en liefst het laatste woord, alleen dán komt het goed. Want wie moet de touwtjes in handen houden in zo’n stempelhuis? Als elk gezinslid vóór het verlaten van het huis maar even door moeders screening is gegaan, is de kans van slagen deze dag toch net iets beter. De ellende is, dat hoe meer controle je hebt, hoe meer controle je kunt kwijtraken. Hoe krampachtiger je de aan jou toevertrouwde levens omklemt, hoe harder ze zullen vechten om vrij te zijn – en hoe vermoeider en moedelozer je zelf wordt.

Heer, leer me op U te vertrouwen en de levens van mijn kinderen in Uw hand te leggen, zodat ik weer vrij kan ademen – en zíj ook!

Perfectionisme
Áls ik iets doe, doe ik het goed. Ik hoor het mezelf met veel bravoure zeggen, en ontken het direct met schaamte, want het ís nooit goed genoeg in mijn ogen. Voor mij werkt dit perfectionisme verlammend, want áls ik iets aanpak is het nooit goed genoeg, en als ik het niet aandurf, mis ik weer het plezier en de voldoening die ik had kunnen ervaren.
Ik geloof absoluut dat het goed is om je taken naar beste kunnen uit te voeren, alles ‘als voor de Heer’, om Paulus nog eens te citeren. Maar weet je wat het is met perfectie: het bestaat niet! Er is maar Één volmaakt, en als er al een perfectie-standaard voor ons zou zijn, zouden we die allemaal met elkaar nooit kunnen bereiken. Heb je Spreuken 31 wel eens gelezen? Over die perfecte vrouw? Onmogelijk! Hoe kan ze stoffen weven, kleren naaien, handel drijven, vrijwilligerswerk doen, koken voor de armen, een groentetuin bijhouden, haar man en kinderschaar tevreden houden én ’s nacht amper slapen tegelijk? En oja, ze is ook nooit sjachreinig en spreekt alleen maar wijze woorden. De perfecte vrouw, wie zal haar vinden? Bestaat ze wel? Ik richt me op de woorden uit het niéuwe testament; u bent in Christus volmaakt geworden. Is dat geen genade? Híj is perfect, Híj is genoeg.

Oh Vader, help mij in Christus te blijven en te leunen op Zíjn uitnemendheid, en niet meer uit eigen kracht perfectie te willen bereiken. Ik wil niet meer krampachtig streven, maar de vreugde ervaren van het U kennen en het vertrouwen op het werk dat U in mij doet, en waar ik helemaal niéts aan kan bijdragen!

Angst voor mensen
Mijn perfectionisme en controledrang hebben veel te maken met de gedachte: wat zal men denken? Wat zullen ze wel niet over mij zeggen als ik niet alles perfect doe? Het is onmogelijk om door alle mensen met wie je geconfronteerd wordt goedgekeurd te worden; net als ikzelf hebben veel van die andere vrouwen en moeders tóch wel een mening, of die nou gefundeerd is of niet. In de eerste brief van Johannes legt de apostel uit dat angst voor veroordeling (straf) in de liefde niet kan bestaan: ‘de volmaakte liefde drijft de vrees uit!’ Als God ons niet veroordeelt maar volledig aanvaardt en liefheeft, wat zou het dan nog uitmaken wat mensen zeggen?
Het is zoveel makkelijker gezegd dan gedaan! Maar toch zegt de Wijsheid uit het oude testament het al: ‘Vrees voor mensen spant een strik, maar wie op de Heer vertrouwt is onaantastbaar.’ Dit doet me denken aan dat verhaal over de jongen uit het verhaal van Max Lucado, die in een dorp woont waar men elkaar stippen en sterren opplakt al naar gelang men goedkeuring of afkeuring opvat voor de ander. De jongen moet van zijn maker leren dat die stickers door de liefde en acceptatie van zijn schepper niet meer zullen blijven plakken.

Oh Vader, leer mij leven uit genade en leer mij te zien hoe groot Uw liefde is, zodat ik niet meer bang ben voor de veroordeling van mensen!

Ongeloof
Een misschien niet zo voor de hand liggende vijfde is ongeloof. Je zou misschien verwachten dat een christen daar geen last van heeft, want ‘de rechtvaardige zal uit geloof leven’. Maar de werkelijkheid is weerbarstiger. Verderop in het rijtje van de vrucht van (of de uitwerking van) de Geest staat (in een aantal vertalingen) het woord ‘geloof’. Blijkbaar is dat geloof nog iets wat moet groeien en niet voor 100% zichtbaar wordt vanaf het moment dat we ons overgeven aan Jezus Christus.
Vraag het jezelf maar eens eerlijk af: gelóóf je dat jouw kinderen een geschenk van God zijn? Geloof je dat Hij in het verborgene met hen bezig is? Geloof je dat Hij, die in jou een goed werk is begonnen, dat ook zal voleindigen? Geloof je dat Hij een weg zal banen in de wildernis, dat Hij rivieren schept in de woestijn? Geloof je dat Hij je vrede geeft die het mensenverstand te boven gaat? Geloof je dat Hij jouw huwelijk heeft bedacht en dat jij en je man een afspiegeling mogen zijn van de relatie van Christus met ons als gemeente? Geloof je dat echt?

Er kunnen nog zoveel meer redenen zijn dat je vreugde gedoofd is. In de eerste plaats de zonde, maar ook verdriet, ziekte, lijden en moeilijke omstandigheden. Maar ik geloof dat er vreugde is voor wie de bovengenoemde vijf (of meer) obstakels (of zijn het afgoden?) bij het kruis wil brengen. Het werk van Jezus was groot genoeg om dit alles weg te nemen; Hij wíl dat we vreugde kennen! Hij wil het door Zijn Geest in ons hart leggen, zodat we de opdracht uit de brief aan de Filippenzen kunnen navolgen: Verblijdt u áltijd in de Heer!

‘U maakt mij het pad des levens bekend; Overvloed van vreugde is voor Uw aangezicht’ Psalm 16:11

Hoe kon U dit bedenken?

Het Stempelhuis3 reacties

Klagen. Vragen. Wat doen we dat graag! En als het lukt om glimlachend “Prima!” of “God is goed!” te zeggen wanneer men vraagt hoe het gaat, dan leggen we onze ingehouden klachten wel thuis bij manlief neer. Of in het beste geval: bij God.

Vanochtend las ik een stuk uit het boek Job; het gedeelte waarin de vierde vriend Job op z’n vingers tikt: Wat klaag je nou, weet je wel hoe groot God is? Hoe kun je Hém nou ter verantwoording roepen?
Nou, wat mij betreft had Job álle reden om te klagen; hij was zijn complete gezin én z’n bedrijf kwijt en zat onder de zweren, terwijl hij door zijn zogenaamde vrienden werd aangeklaagd. Lekker dan! Dus het was ook al niet in orde dat de rechtvaardige Job zijn klacht op God richtte? Als Elihu gelijk had, kan ik wel onder een steen gaan zitten en met Paulus roepen: `Ik, ellendig mens, wie zal mij verlossen?’

Hoe kon u dit bedenken?
Ik heb het vele malen naar God uitgeroepen. Een hooggevoelig, van nature faalangstig en onzeker mensje, dat een lekker drukke man krijgt die het liefst altijd muziek of TV aan heeft en mij officieel als leidinggevende-slash-secretaresse heeft aangesteld; en als bonus nog twee van die lieve stuiterballetjes en een derde gefrustreerde prikkelprins er bovenop.
Hoe kon u dit bedenken? Wie stelt nou zo’n gezin samen? Hoe word ik geacht mijn hoofd boven water te houden?
Niet! Al mijn kunstgrepen om staande te blijven of zelfs om de beste moeder te zijn lopen uit in een Jobiaans klaagfestijn. Ik kan het niet. En wees eens eerlijk, kan jij het wel?

Genade vinden in de chaos
Niet voor niets heb ik deze ondertitel voor Het Stempelhuis gekozen. Want hoe makkelijk is het om te verzanden in het diagnoses tellen, onmogelijkheden zien, wegzakken in zelfmedelijden.
Ik geloof dat wat voor mensen onmogelijk is, bij God júíst mogelijk is. Ik geloof dat er midden in de chaos genade te vinden is: en juist in deze roep: Ik kan het niet!
God is het die dit gezin bedacht; Hij is het ook die jóuw en mijn leven heeft ontworpen en die niet-zo-gewone mensjes in ons leven bracht. Waar wij roepen: Hoe dan, Heer? is Hij daar en zegt Hij liefdevol: geef het maar aan Mij!

Ik geef je kracht! Ik leg in jou een creativiteit die je verbazen kan, wanneer jij in Mijn kracht uitstapt om jouw gezin te leiden. Ik geef jou humor, gekke oplossingen, de kunst van het schouders ophalen als de hele wereld een mening heeft.
Ik wil jou laten zien hoe kostbaar en uniek jouw kinderen zijn; en hoe zij én jij mogen leren uit genade te leven. Ik wil je leren vreugde te vinden in de zegen die Ik geef, maar boven alles vreugde te vinden in Mij.
Vertrouw op Mij, Ik ben er en Ik zal er zijn.


Moet dat nou, zo’n stempel?

Het StempelhuisPlaats een reactie

Met een verhoogde hartslag en een vaag knagend schuldgevoel in je buik zit je daar, aan de andere kant van een grijs bureau vol agenda’s, notitieblokken met aantekeningen, pennen, een computer, en die niet te negeren dikke, paarsblauwe DSM, die als een zwaard van Damocles de inhoud van het te vallen vonnis geheim houdt tussen zijn stevige omslag.

Je frummelt wat aan je tas en vraagt je af of je je jas ergens kwijt kan; in het benauwde kantoortje hangt de typische geur van printers en warm tapijt.
“Fijn dat jullie samen gekomen zijn! We zullen vandaag de uitslag van de onderzoeken bespreken en een plan voorstellen voor de te volgen behandeling.”

Je denkt dat ze alles weten. Daar, aan de andere kant van het bureau, zit je reddende engel met alle kennis die er te krijgen is, de dokter die alles van jouw kind weet en begrijpt. Je verwacht een intelligente, professionele oplossing voor de problemen rond je kind, dat niet binnen de lijntjes kleurt en zich maar niet tussen de strepen van de curve wil ontwikkelen. Je klampt je vast aan het oordeel van de deskundige, want wat moet je anders? Kom maar op met die diagnose!

De hele wereld heeft er een mening over. Wie verdwaald wil raken moet vooral eens over het internet gaan reizen met een aantal zoektermen die je willekeurig kunt prikken uit de onderzoeksverslagen van het GGZ.
Alsof je het allemaal maar verzonnen hebt, dat vreemde gedrag, die typische patroontjes, die rode cijfers, dat gebrek aan contact of die ontoombare energie. Alsof je zelf zo graag die wanhoop wilde voelen en die onmacht; alsof je het je ideaal was om je kind ooit aan te melden voor psychologische onderzoeken toen hij zo perfect en schattig verscheen op zijn geboortedag.

“Ze plakken overal een stickertje op tegenwoordig.”
“Moet dat nou, zo’n stempeltje?” of nog erger, en vooral pijnlijker: “Hij mag toch gewoon wezen wie die is?”
Als ik in gedachten terugga naar de periodes waarin onze kinderen hun diagnoses kregen, voel ik weer het verdriet, de angst, de afwijzing en de veroordeling.

Hij mág wezen wie hij is! Hij is door God gewild, geliefd. Een unieke creatie, met een masterplan voor zijn leven. Maar we zijn nog niet in de hemel, we leven in een land waarin je pas zorg, onderwijs en hulp op maat krijgt als er een officieel erkend labeltje aan je gehangen is.

Ik heb het schuldgevoel de deur uit gedaan. Als je kind extra vitamines nodig heeft, geef je die hem. Moeten er nieuwe kleren komen, dan zorg je daarvoor. Is zijn been gebroken? Dan komen er gips en krukken. Daar zal niemand je op aankijken.
Heeft hij extra hulp, zorg, aandacht, tijd, structuur of misschien zelf een pilletje nodig om een beetje beter mee te komen in onze maatschappij (en in je gezin!)? Dan stroop je je mouwen op, laat het publiek lekker boe-roepen en ga je ervoor. Met knikkende knieën en oogkleppen op, maar verzekerd van de liefde en genade van de Schepper van dat kind, Die Hem zelf tot in de kleinste details zo ontworpen heeft en Die in jou als moeder de mogelijkheden gelegd heeft om de beste expert te worden die er voor dat kind maar zijn kan.
Schud het oordeel van je schouders en ga ervoor. Want jíj en ik, wíj zijn ervoor aangenomen!